Mijn verleden.

Bijna 23 jaar geleden kwam ik op deze prachtige aarde. Ik kwam terecht in een warm liefdevol gezin. Een plekje op de aarde waar ik veilig in de armen van mijn moeder lag. Niet wetend wat dit leven mij geven zou. Wat zou de wereld mij brengen? Vrede, liefde, geweld, vrijheid?  Ik ben opgegroeid en ging naar de basisschool. Toen ik in groep 3 zat zijn we verhuisd. Nog steeds binnen ons dorp. Maar wel aan de andere kant van het dorp. Ik ging vanaf groep 4 naar een andere school, en dus ook een andere klas. Iets wat natuurlijk super spannend is als 7 jarig meisje. Een nieuwe klas, met nieuwe kinderen een andere juf en een andere omgeving. Het was even wennen in de klas. Maar op zich had ik wel wat vriendinnetjes. Naarmate we ouder werden kan ik me herinneren dat ik er niet meer zo bij hoorden. Groep 8 was een leuk maar tegelijk ook een lastig jaar. Ik weet dat ik heel erg opzoek was naar wie ik in de klas was. Graag populair wilde zijn, en erg achter de “hippe”meisjes aanliep. Soms konden ze me goed gebruiken, en was ik echt helemaal geweldig. Maar het volgende moment stond ik zo weer alleen op het plein. Ik werd niet gepest , maar ik had niet echt een clubje vriendinnen op de basis school.

En toen kwam de dag dat ik naar de brugklas ging. Een nieuwe start.. dacht ik. In klas 1 en 2 ben ik gepest. Iets wat me nog zeer doet als ik er aan denk nu jaren later. Ik heb situaties die ik nog heel goed weet. En tot in detail kan vertellen, omdat ze zoveel impact hadden.

Ik zat in een klas waar veel gerookt werd, uitgegaan werd en naar bed gaan met een jongen? Dat is toch heel normaal. Dat doe je gewoon als je 13 bent. Want waarom niet. Ik zelf had daarentegen nog nooit gekust, laat staan naar een “disco” geweest en roken?  Dat vond ik toch zo vies. Dus weer gebeurde het dat ik veel alleen was. Gelukkig vond ik op een gegeven moment contact met een meisje die een beetje hetzelfde had als ik. Ze was heel anders dan ik, een beetje gothic en ze had wel wat problemen. Maar ik had het idee dat ik iemand had. En we konden het best goed vinden. We hadden het over jongens uit veel hogere klassen, maakte de meiden belachelijk die ons belachelijk maakte en konden vaak erg lachen samen.

Één situatie kan ik me nog heel erg goed herinneren. En is nog steeds erg pijnlijk. Het was mijn verjaardag.. ik werd geloof ik 13 of 14. Die dag mocht ik mijn nieuwe kleren aan, die ik samen had gekocht met mijn moeder. Ik mocht ze eindelijk aan. Vol trots liep ik de klas in , verwachtingsvol dat iedereen me zou feliciteren met mijn verjaardag. Maar niets daarvan ging gebeuren. Nee wat er toen gebeurde had ik nooit verwacht. Het “populairste” meisje uit de klas begon juist keihard te lachen. En eerst snapte ik het niet. Maar nadat ze bij elkaar in hun oren gefluisterd hadden zeiden ze het ook hardop: WAT HEB JIJ VOOR KLEREN AAN!! WAHAHAHAHAH, ZIET ER NIET UIT. En de hele klas lachte mee. Daar stond ik dan midden in het computerlokaal. Alleen. Want nadat ze uitgelachen waren durfde er niemand wat te zeggen. Ik ben naar de wc gerend , heel hard gehuild en toen naar huis gefietst. Ik wilde nooit meer naar school. Was veel “ziek”.. en melde me vaak af. Na een tijd had mijn moeder wel door dat er iets niet klopte. En heb ik mijn verhaal gedaan. Er werd een gesprek met de rector afgesproken. En ik vertelde wat er gebeurd was. Want deze situatie was er 1, maar er waren nog wel meer situaties waar ik me ellendig gevoeld heb. We gingen in gesprek met de pesters, 1 op 1. En van de ‘hoofd, pester’ kreeg ik te horen dat ze echt niet wist dat ze dit deed. En dat ze het heel erg vond. Ik wist niet of ik dit moest geloven of niet. Hierna zijn er nog wel wat dingen gebeurd, maar veel minder. Vanaf klas 3 ging ik met vrienden om van mijn korfbalvereniging en had ik in de pauze mensen waar ik bij kon zijn. Vanaf deze tijd was het pestte ook over. Maar mijn onzekerheid niet. De pijn en verdriet wat ik voelde droeg ik met me mee. En dat maakte dat mijn middelbare schooltijd, een tijd is waar ik niet altijd fijn aan terug denk.

Nu jaren later. Ben ik dankbaar dat ik vanaf mijn studietijd mezelf kon leren zijn. Ik had echt vriendinnen bij mijn studie. En bij hun durfde ik eerlijk te zijn over mezelf, en over mijn geloof. Vanaf die tijd groeide ik in de persoon die ik nu ben. Vaak ben ik nog onzeker , en ik weet dat dit te maken heeft met mijn verleden. Maar nog veel vaker , ben ik zeker en weet ik dat ik er mag zijn. Dit is en blijft een leerproces.

Filmpjes , foto’s en teksten op facebook en twitter komen nog steeds voorbij waar kinderen worden gepest en in elkaar worden geslagen. Hoe verschrikkelijk is dat. En juffen meesters en leraren weten vaak niet wat te doen. Maar laten we vooral de jeugd in onze omgeving leren dat het echt NOT DONE is om iemand te pesten. Ga juist om die personen heen staan , want vaak ja echt vaak krijg je dan juist respect van de pesters. En weet je , het zijn echt niet alleen tieners die dit doen. Ook volwassen krijgen er mee te maken. En ik raad echt aan om iemand op te zoeken waar je je verhaal bij kan doen als je het idee hebt alleen op de wereld te staan. Het heeft mij zo geholpen om te praten over wat er gebeurd is en hoe dat mij maakt tot wie ik ben.

Wie zich bekommert om een vriend in nood
toont zijn eerbied voor de Ontzagwekkende.

Job 6:14

Liefs , Jorienke